BR, sportgekke slipperland met veel sambabillen

Brazilië. Het begon met een valse start.
|Quito-Lima-Sao Paolo-Rio|Geplande reistijd:12.30 uur | Werkelijk: 25 uur |

Mijn vlucht van Quito naar Lima ging volgens schema. Heel tranquilo. Maar eenmaal aangekomen op Lima was één blik op de departure board genoeg. Dit ging een lange reis worden. Vrijwel alle vluchten hadden vertraging. Lang had ik de hoop dat mijn vlucht wel zou gaan, want gek genoeg was mijn vlucht naar Sao Paolo nog ongewijzigd. Maar op het moment dat ik nog één keer keek voordat ik naar de juiste gate zou gaan, veranderde ook mijn vluchtinfo. Van 00.10 naar 2.20. Ja, je kon er op wachten maar ik had toch stille hoop dat het goed zou komen. Voor mijn aansluitende vlucht in Sao Paolo had ik een kleine 2 uur dus dat ging ik niet meer redden. Na wat navraag kreeg ik te horen dat iedereen met een aansluitende vlucht in Sao Paolo opgevangen zou worden om te kijken naar nieuwe vluchten. Ik besloot daar niet op te wachten en ben gelijk naar de informatiebalie gegaan om te kijken of ik niet eerder een vlucht kon reserveren. De vrouw achter de balie zetten me op de reservelijst voor de eerst volgende vlucht en reserveerde een plek op de vlucht daarna. Met geluk zou ik maar 4 uur vertraging hebben. Fingers crossed. Door al dit gedoe was ik tijdens de vlucht naar Sao Paolo over m'n slaap heen . Viel ik net in slaap, werd ik op mijn kop getikt of ik wat wilde eten... om 4 uur 's morgens? Nee gek, laat me slapen haha... In Sao Paolo kon ik inderdaad niet mee op de eerstvolgende vlucht. Mijn vlucht daarop had ook vertraging. Dus ik vertrok om 14.00 uur Rio tijd. Het was een uurtje vliegen en ik hoopte dat mijn taxi mij alsnog stond op te wachten. Ik had namelijk zowel in Lima, als Sao Paolo veel moeite gedaan om Wifi/Internet te regelen om de taxista te informeren over gewijzigde aankomsttijden.

En zo liep ik na een lange reis de aankomsthal van Rio binnen, naarstig opzoek naar een bordje met mijn naam erop. Nada! Ik zag de bui al hangen. Of mijn berichtgeving was niet doorgekomen of de taxista had er de brui aan gegeven en was weer vertrokken. Ik heb een uur gewacht. Toen maar besloten om internet te zoeken. Het telefoonnummer welke ik had, gaf namelijk geen gehoor. Geen paniek. Alles komt goed. Voor Chrissie,- een Australische die in Rio was voor de katholieke jongerendagen, met als hoogtepunt een bezoek van de paus-, was het anders. Ik hoorde vanachter mijn computer gesnik, dus vroeg of alles oke was. Door haar tranen heen begon ze te lachen. “Nee niet echt, ik zou worden opgehaald om 13.00 uur en er is nog steeds niemand, wat moet ik doen?”. Dus samen even een plannetje gesmeed. Mijn contactgegevens achtergelaten, 'if the worst comes to the worst'. Ondertussen had ik mijn mail geopend en las ik: ‘Wait there, the taxista komt eraan!’. Na een klein uurtje zag ik een bordje ‘Nicolas’. Ik was blij man! Nam ik afscheid van Chrissie (die ook blij was om even met iemand te kunnen kletsen en inmiddels ook wat had kunnen regelen) en ging met Sergio de taxista mee. Na 25 uur had ik mijn eindbestemming bereikt.

In Rio verbleef ik bij Nair, de erg zorgzame moeder van een oud-studente van mijn vader die aan de rand van Botafogo een appartement heeft. Na wat uitleg waar wel en niet te komen, welke bussen te pakken en hoeveel alles kost etc., was ik vrij om de stad te verkennen. De dagen daarna vlogen voorbij. Haar zoon Rodrigo en zijn vrouw Edna hebben mij alle leuke plekken in Rio laten zien. Ipanema, Copocabana, Lapa, Santa Teresa, Botafogo, Flamengo. Oef, Rio is een prachtige stad. Al vanaf dag één riep het stambeeld van Cristo mij, dus oke, prrrt prrrt met slippertjes aan de Corcovadoberg op. Allemaal voor die ene foto. Nja, je hebt er ook wel een prachtig uitzicht, maar het is zo toeristisch als wat. En zeker tijdens de Wereldjongerendagen. Rio was letterlijk bezaaid met groepen Katholieke jongeren uit de hele wereld. Allemaal wachtend op die ene glimp van Papa Franciscus. Gewapend met vlaggen gingen ze al zingend de stad door en tuuuuuurlijk ook de dingen doen die ik wilde doen.

Dus maar wat vaker het strand opgezocht om te genieten van wat ruimte. Of je het nou wel of niet wilt zien. Overal waar je kijkt: sambabillen. Op het strand, op straat, in de stad of in de kroeg. En net als de rest van Zuid-Amerika, gezichten puur natuur, met een ongelooflijke uitstraling. Arrogantie lijkt in Rio wel verboden. Net als de sambabillen, is sport ook overal. Voetbal en volleybal op straat, in de parken of op het strand. Dat zijn de twee favoriete sporten. Dus al drinkend uit een kokosnoot heb ik mij prima vermaakt op de praias Copacabana en Ipanama.

De laatste twee dagen in Rio ben ik verhuist naar de Walk to the Beach Hostel. Twee blokken verwijderd van Copacabana Beach. Het hadden twee heerlijke stranddagen moeten zijn, maar het miezerde. Toen maar besloten om een Favela tour te doen door de Rocinha favela. De grootste krottenwijk van Brasil met een ruwe schatting van 75.000 inwoners op minder dan één km². Hutje mutje. Het was impressionant groot, vies door al het afval en door de regen zag het er allemaal nog triester uit. Het begon daardoor iets sneller donker te worden en ik zag de gids al zenuwachtig zuchten wanneer er weer een vraag kwam. Toerist: "Hoe wordt het afval eigenlijk afgevoerd?" Gids: "it doesn’t, should we go now?” haha, hij wilde natuurlijk weg i.v.m. de veiligheid. Het is er overigens niet erg onveilig. De wijk kan het namelijk niet permitteren dat een toerist iets zou overkomen. Een deel van de opbrengst van alle tours gaat namelijk naar de ontwikkeling van de wijk. Als ik het zo mag geloven ;-)

De aanwezigheid van de Paus heeft enigszins wat do’s in Rio belemmerd. Zo wilde ik gaan paragliden met landing op het strand, maar door een gesloten luchtruim kon dat niet. En zo waren er wel meer dingen. De bootparty naast Capacabana beach was ook afgelast, dus zat er niks anders op dan Caipirinha’s te drinken elders in de stad. Het waren twee gezellig dagen in het hostel. Het weer zat alleen niet mee. Zo ook niet in Trindade, mijn volgende stop. Trindade is een klein beachdorpje 4 uur richting het zuiden van Rio met prachtige stranden. Zoek het op op internet dan weet je genoeg. 's Avonds met een Nederlandse dude de finale van de Copa Libertadores gekeken, de Champions League van Zuid-Amerika. Een wat chaotische wedstrijd met veel theater, maar een must om naar te kijken. De dag erna ben ik naar Paraty gereisd. Een uurtje van Trindade in een regionale bus die voor iedereen stopt. Door al het gehobbel was ik rustig aan het wegdoezelen. Ik zag een paar hippies uitstappen en verrek, m'n rugzak... Vieze vieze!!! Bij het uitstappen hadden die lui gewoon mijn rugzak meegenomen. Sorry sorry, my ass!! Nu kan ik er wel om lachen, maar keep your eyes open Nic!

En zo langzamerhand reis ik richting Buenos Aires. Van Paraty heb ik vervolgens een bus gepakt naar Sao Paolo. Ja hoor... Zwollenaren in de bus. Je wilt ze hier eigenlijk niet tegenkomen, maar altijd leuk om stadgenoten te spreken. In Sao Paolo vond ik een busrit naar Foz de Iquazu. Zes uurtjes van mijn eindbestemming Posadas in Argentinië. Daar weer een bus gepakt naar de Argentijnse kant van de Iguazu Falls. Bij de grens van Brasil, snel de bus uit om mij uit te checken. Kom ik terug. Bus weg. Lullo’s, ik had nog zo gevraagd om één minuutje te wachten. Die bussen gaan namelijk ééns in het uur. Geen probleem, uurtje later de bus weer gepakt naar de Argentijnse grens. Ik er weer eruit, de rij in voor een stempeltje. Het duurde allemaal wat langer, want bij degenen voor mij waren er wat complicaties. Had ik eindelijk mijn stempeltje binnen, liep ik naar buiten. #^@^*#!&* Bus weer weg. Voor de buschauffeur duurde het waarschijnlijk allemaal te lang. Maar, alles komt goed. Later een bus gepakt in Puerto Iguazu en na 36 uur reizen was ik in Posadas.

Posadas ligt in de provincie Misiones, bekend van de Iguazu Falls en van de maté (thee). De falls heb ik nu even overgeslagen. Die ga ik bezoeken Anne er is. Wat betreft de maté. Ook ik ben geïntroduceerd met dit fenomeen en ‘nip’ nu aan de maté. Ik loop nog net niet met een thermoskan door de stad, maar dat doen ze hier echt. Oja, waarom ik in Posadas ben. Ik verblijf hier een paar dagen bij goede vrienden van mijn ouders. Even lekker niks doen en vertroeteld worden. Reizen is best vermoeiend. Elke keer op pad, nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe belevenissen, veel in beweging, constant op je spullen letten en natuurlijk op jezelf. Het is dan fijn om even bij bekenden te relaxen.

In eerste instantie zou ik in Posadas als vrijwilliger helpen in een project met straatkinderen. Echter, door een financiële stop kon dit niet doorgaan. Om me alsnog een tijdje nuttig te maken heb ik nieuw vrijwilligerswerk gevonden in Buenos Aires. Eveneens een project met circa 40 (wees)kinderen in een kinderopvang. Het project waaraan ik deelneem is ongeveer een uur buiten het centrum van Buenos Aires. Leve het toeval. De locatie van de kinderopvang ligt naast de wijk waar mijn biologische moeder woont. En als ik er dan toch ben... zoek ik die natuurlijk zo vaak mogelijk op.

Eerst richting Buenos Aires. Nog één lange busreis en de stad van de tango en Maradona is voor de komende maand mijn verblijfplaats. 1 augustus kom ik aan. Voor de eerste dagen verblijf ik bij (niet) biologische familie in het centrum. 's Middags heb ik een date met een Duitse die ik heb ontmoet in Rio en 3 augustus start ik met mijn vrijwilligerswerk. Nog 14 dagen voor de wedstrijd Boca Juniors tegen Newell's Old Boys. Als het lukt neem ik mijn broertje mee naar deze wedstrijd van zijn favoriete voetbalclub Boca. EN.... Nog 25 dagen voor ik Anne kan ophalen op het vliegveld.

Dus... we zitten nu inmiddels al in Argentinië, maar ik wil zeker weten terug naar Brasil. Is het niet tijdens deze reis dan wel een volgende reis. Ik moet terug.

Hablamos pronto!
Besito Nic