Plekjes op aarde waar dieren nog de baas zijn
Blijf op de hoogte en volg Nicolas (Nic)
11 December 2013 | Ecuador, Galapagos Islands
En toen was er Ecuador. Hoofdbestemming de Galapagos Eilanden, als ons budget dat toe zou laten. We vlogen van Iquitos via Lima, naar Quito. We hadden het ook kunnen doen met de boot, bus en een klein stukje vliegen, maar na 3 dagen Lancha hadden we dat wel gezien. Bovendien zouden we dan een kleine week onderweg zijn, dus tijdsverlies. Voordat we konden vertrekken vanuit Lima naar Ecuador, moesten we lullen als brugman. De vrouw achter de balie, van de vliegtuigmaatschappij, leek wel een strenge douanebeambte. Je mag er als toerist 90 dagen verblijven. Maar omdat Nic al een aantal dagen in Ecuador was geweest en wij niet aan konden tonen wanneer we weer het land zouden verlaten, anders dan onze tickets terug naar Nederland, is ze aan het rekenen geslagen. Nic was met z’n dyscalculie nog sneller met het berekenen, dan zij met haar rekenmachine. Zelfs met ons vertrek naar Nederland op 6 januari, zouden wij nog 8 dagen over hebben, tijd zat dus. Omdat zij van 19, 29 dagen maakte, wat wij 10x tegen haar hebben gezegd, bleef ze moeilijk doen, omdat Nic de 90 dagen dan zou overschrijden. Je zou zeggen wat boeit dit voor een vliegtuigmaatschappij... Na 45 minuten, konden we eindelijk inchecken.
Ons voornaamste doel in Quito was het boeken van een Galapagos tour, waarmee we de eerste dag druk zijn geweest. Toen dit geregeld was (weer een goeie deal), konden we een paar dagen genieten in en rondom Quito. Het historische centrum van Quito staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Ontzettend mooie oude gebouwen en plaza’s, leuk om hier rond te lopen. Vooral La Ronda, (één van de oudste straten van Quito, vol met restaurantjes en kleine barretjes) is ‘s avonds echt een aanrader. Het is een leuk gebeuren met als de dansende mensen op straat en de vrolijke klanken overal. En als je dan toch in Quito bent, moet je tenminste ‘Mitad del Mundo’ bezoeken. Lachen dat het op het midden van de aarde makkelijker is een ei op een spijker rechtop te zetten, omdat de zwaartekracht hier het minst is. En natuurlijk hebben we de Otovalo markt bezocht, de grootste Indianenmarkt van Zuid Amerika. Anne is dol op marktjes en hier kon ze haar geluk niet op;-). Met tassen vol, hadden we heel wat souvenirs binnen. De dierenmarkt was wel apart. Het leek net één grote dierenwinkel met kleine hondjes, cavia’s en eendjes in kleine kooitjes. Rondscharrelende kippen, varkens en koeien. Allemaal om op te eten .
Galapagos eilanden
Onze droom ging in vervulling, want wie heeft de Galapagos niet op zijn of haar bucketlist staan;-). We hadden een 8-daagse cruise geregeld en vooraf maar wel de nodige zeeziektepillen ingeslagen. ’s Morgensvroeg vlogen we van Quito naar Baltra. Tijdens het inchecken op de Galapagos viel het ons op, dat we toch wel heel blond en zwart waren tussen al die grijze bolletjes... Om ons heen kijkend waren we toch echt wel de jongste. In de bus naar de boot kwamen we een deel van onze groep tegen, acht luidruchtige Italianen, dus dat beloofde wat. Rond het middaguur begonnen we aan onze cruise op de Guantanamera. Dit was een klein gezellig bootje voor 16 man en een leuke crew. De rest van onze groep bestond uit een wat ouder Belgisch en Nederlands stel en 2 Duitse meiden. Na de lunch kregen we onze eerste briefing. Wat wel en niet te doen op de boot, informatie over de ‘wet and dry landings’, welke dieren we gingen zien en onze vaarroute. Deze briefing werd een dagelijks ritueel. Dat we dieren gingen zien, dat was zeker, maar of we ze allemaal zouden zien, dat konden we nu nog alleen maar hopen.
We begonnen met een stop op Seymour Norte. Na de drylanding (aankomst met droge voeten) werden we direct verrast met een paar land leguanen. Het was dringen voor het maken van de eerste foto’s, waarna de gids zei ‘Guys, don’t worry, these animals are going nowhere, take your time’. Super gaaf dat alle dieren absoluut niet bang zijn voor mensen, ze dus niet weglopen en eerder nieuwsgierig zijn en op je af komen. In hun leefomgeving is de mens geen bedreiging. Dus zolang de bezoekers deze dieren met respect behandelen (dus niet te dicht bij komen en absoluut niet aanraken of voeren), zullen zij hun gedrag niet aanpassen. Het meest typische voorbeeld: ‘Zelfs de vliegen zijn hier tam’, no way dat ze van je arm gaan, pas als je ze eraf tikt vliegen ze weg.
Elke periode op de Galapagos heeft z’n voor- en nadelen. Het ene seizoen is ‘koud’ en droog, het andere warm en nat. Wij zaten in de ‘koude’ en droge periode, waarin het toch nog 30 graden of warmer was. Dat maakt dat in deze periode de eilanden minder groen en kleurrijk zijn, maar dat je dieren makkelijker kan zien. Tijdens dit seizoen was het paringstijd voor de landdieren, maar bijvoorbeeld niet voor veel vogels. Dus zagen we een paar keer ‘happy time’ van de land leguanen. Een bijzonder schouwspel. Op dit eerste eiland zagen we al zoveel dieren, grote roodborstige frigates, tal van andere vogels en zeeleeuwen die midden op ons pad lagen. Heel onwerkelijk allemaal.Aan boord naar het volgende eiland, werden we vergezeld door een groep dolfijnen, die het maar al te mooi vonden rondom de boot te spelen. Over elk dier had de gids wel wat te vertellen. Dit was ook de periode dat de zee meer voedsel heeft, waardoor er veel marine life te zien is. De Humboldtcurrent (een koude stroming), heeft meer plankton, wat maakt dat meer zeedieren rondom de eilanden zwemmen. Veel dieren volgen deze stroom.
Op een goede vaart, was het traditie dat we de eerste avond toosten met de crew en samen de ‘blue footed boobie dans’ dansten. Een leuke hilarische avond. Vooral de Italianen gingen er helemaal in op. Het waren 7 vrijgezelle mannen en één vrouw, Sonia, die werd behandeld als een prinses, maar was het mikpunt van alle spot. Zo sprak zij én geen Engels én geen Spaans, wat maakte dat alles (fout) voor haar werd vertaald door haar groep. Wat de meeste tijd een verschrikkelijk melige groep Italianen veroorzaakte.
Ons schip voer de zuidelijke route, van Seymour Norte, naar San Christobal. Beiden waren we erg blij dat we die nacht pilletjes hadden genomen, want de zee was die nacht aardig ruw. Schommelend in het vooronder hielden we zo gelukkig alles binnen. Het mooie van zo’n cruise is dat je ’s nachts het grootste deel van de route aflegt en zo elke morgen bij een nieuw eiland wakker wordt. Wat een plaatje elke keer weer. Dan was het eerst altijd ontbijten, en deze ochtend hadden we een wetlanding (natte voeten) en na de wandeling snorkelen! Wat een geweldig zicht heb je in het kraakheldere water. Tussen de sealions, seaturtles, tropische vissen, roggen en haaien rondzwemmen was voor ons beiden een ervaring. De GoPro deed goed z’n werk. De Sealions zijn zo speels dat ze in het water op je af komen, om je heen zwemmen en kopjes geven tegen je flippers of ze zelfs willen opeten. ’s Avonds zijn we voor een paar uur aan land gegaan in de haven van San Christobal. De Sea Lions zijn hier overal. In de glijbaan, op bankjes en zelfs in het openbaar toilet moet je niet raar opkijken als er een Sea Lion ligt.
Toen door naar Espanola. Het favoriete eiland van onze gids, waar we de meeste dieren op éénzelfde eiland konden zien. Sea lions, land- en marine leguanan, blue footed boobies, nazca boobies, de albatros met haar ‘lelijke’ jonkies, seaturtles en pelikanen. Op dit eiland is een voorbeeld te zien van vogels die hun natuurlijke gedrag hebben aangepast door de mens. Doordat mensen een aantal jaar geleden de mockingbird water heeft gevoerd, gaat deze niet zelf meer op zoek naar water, maar schooit deze bij toeristen. Waterflesjes moesten goed worden opgeborgen, zodat de vogels ze niet in het oog kregen. Zo wordt geprobeerd hun natuurlijke gedrag weer terug te krijgen. Eiland vier was een goed snorkeleiland, Santa Fé. Met zicht op mooi koraal, gekleurde vissen, tussen de sealions en beste haaien poedelden wij in het water. Wanneer het water warmer wordt zijn er nog meer haaien te spotten. South Plaza’s was ook een apart eiland. Hier kun je de combinatie tussen land leguanen en marine leguanen vinden. Een belangrijk speerpunt op de Galapagos is het weghalen van dieren die niet van oorsprong op de eilanden horen. Deze geïntroduceerde dieren (honden, katten, geiten, ratten etc.) vormen een bedreiging voor de oorspronkelijke bewoners. Super interessant en leuk dat onze gids zo uitgebreid en toegewijd over zijn eilanden sprak.
Dag 5 waren we op Santa Cruz. Het eiland waar het Darwincenter zich bevind en bekend staat als de woonplaats van Lonesome George. De grootste landschildpad, die helaas een paar jaar geleden is overleden. In het Darwincenter worden verschillende soorten landschildpadden grootgebracht om weer uitgezet te worden op de verschillende eilanden. Een boeiend groeiproces om uitsterven te voorkomen. Later hebben we ze in de hooglanden in het wild gezien. Wat een ontzettend mooie, grote beesten! Na deze dag namen we afscheid van een deel van de groep en kwamen er een aantal nieuwe mensen op de boot. Ons volgende eiland was Floreana. Zodra we op de Dinghy (een motorbootje) zaten, kwam er zowaar een groep Pinguïns naast ons uit het water. Heel nieuwsgierig tikten ze tegen Nic’s GoPro aan. Wat een schattige beestjes.
Wildlife is een fantastisch schouwspel, blue footed boobie's druk op zoek naar eten. Steeds weer met een snoekduik van 10 meter hoogte het water in. Jagende Pinguïns die als torpedo’s door het water heen schoten en de Pelikanen die hun kop ook headfirst het water invoegen. Snorkelen op de Galapagos is fantastisch. Ondanks het koude water, ging je er toch elke keer weer in voor het mooie leven onder water. Deze dag stond het snorkelen bij de zogenoemde ‘Kings Crohn’ op het programma. Een decor waar een deel van de Pirates of the Caribbean is opgenomen. Ook nu werden we getrakteerd op mooi koraal met allerlei gekleurde zeersterren en veel Marine live. Postoffice bay, de volgende stop, is een grappig fenomeen. Een oude brievenbus van de walvisvaarders, waar de traditie nu door toeristen in stand wordt gehouden. Van over de hele wereld liggen hier kaarten, in de hoop dat iemand die bij het adres in de buurt woont, deze persoonlijk komt afgeven. Zo hebben ook wij hier een kaart achter gelaten, wie weet wat hier uit komt.
Het laatste eiland was Santiago. Met haar vulkanische resten gaf dit een bijzonder landschap. Veel lavatunnels en gedroogd koraal dat door vulkanische uitbarstingen en aardverschuivingen op het droge is gekomen. Na een prachtige zonsondergang, hebben we de tour met caipirinha’s, Zuid Amerikaanse muziek en de blue footed boobie dans met de hele crew, afgesloten. Om nog een extra dag te genieten van de Galapagos, hebben we er zelf nog een dagje aan vastgeplakt. Dus toen zelf op pad naar Tortuga bay, waar we op de valreep nog de hamerhaaien zagen. De Galapagos, wow een onvergetelijke tour en was zeker elke dollar waard. Echt een plek welke je niet wilt verlaten. Check onze foto’s maar;-).
Terug in Quito de bus naar Ambato gepakt. Daar konden we weer (Nic dan) bij de ouders van Robbie terecht. Helaas was de ‘godmother’ net twee dagen voor onze komst naar Nederland gereisd, maar met Gerben is het ook leuk vertoeven. De jaren dat zij in Zuid Amerika hebben gewoond is niet meer op twee handen te tellen, dus leuk om alle (reis)verhalen en adviezen aan te horen. Ambato, gelegen tussen drie vulkanen, ligt op een steenworp afstand van Baños. Een van de adventure steden van Ecuador waar toeristen naar toetrekken om te genieten van de Termen (Baños) en exteme sports. Wij hebben daar een stel mountainbikes gehuurd en zo de verschillende watervallen gezien en door de mooie groene valleien gefietst. Op de terugweg naar Ambato bleek maar weer eens dat sommige dingen echt verslavend kunnen zijn. Caña is zo’n voorbeeld. Als je binnen een uur een kilo suikerriet wegsabbelt, dan ben je verslaafd;-).
We hadden onze Ecuador trip zo kunnen plannen dat we samen met Gerben af konden reizen naar Canoa, het strand van Ecuador. Dus ging bakermat weer op en cruiseden wij door het mooie, snel veranderende landschap van Ecuador met al haar microklimaten. Canoa was, je zult het vast niet geloven, maar eindelijk weer eens een rustmomentje. Dit was de eerste keer echt met mooi weer, met op onze luie reet op het strand. We hebben heerlijk in de zee gedobberd met onze surfplanken en bodyboards. Het was alweer vier maanden geleden dat Nic hier was geweest, dus leuk om de vorderingen van het bouwproject van de familie Gerbrandy en Hugo en Patty (die we hier ook toevallig weer tegenkwamen) te zien. In hoeverre dit op z’n Zuid Amerikaans vordert;-). Een ochtend een klein boottochtje gedaan langs de kust om het terrein vanaf het water te bewonderen. En vergezeld te worden door twee speelse Dolfijnen. Weer een mooie gewaarwording. Om onze reis naar Guayaquil, vanwaar ons vliegtuig naar Santiago de Chile zou vertrekken, op te breken hadden we nog twee dagen Puerto Lopez op de planning. Ook daar hebben we niet zoveel uitgespookt, anders dan het mooie strandje “Playa de los Frailes” te hebben bezocht.
In de bus naar Guayaquil beseften we ons dat we waarschijnlijk het ‘echte’ Zuid Amerika nu achter ons gingen laten, het chaotische waar we net aan gewend waren. De bumpy bus, volgepakt en met tetterende muziek, benadrukte nog extra dit moment. Dit heeft toch echt ook wel wat, heerlijk! Op het vliegveld was het eerst Nic die mocht vertrekken. Want dit was me ook een verhaal. Nic, de oude bok, met z’n 27 jaar, kon niet meer mee voor een studententicket. Omdat dit €300,- scheelde, vlogen we apart. Nic van Guayaquil, naar Quito door naar Lima en vervolgens Santiago. Anne had direct een vlucht via Lima naar Santiago. Op Guayaquil werd ons al verteld dat we in Lima voor het laatste stukje waarschijnlijk wel dezelfde vlucht zouden hebben. Het was nog even spannend of Nic deze wel zou halen. Eerst al een (gelukkige) vertraging in Guayaquil, zodat hij de wedstrijd Ajax-Barcelona bijna kon afkijken. Daarna echter de stress in Quito toen die vlucht ook vertraging had. Bij aankomst in Lima zou hij 20 minuten hebben. En met een ‘mini- rush’ (met personal assistent het vliegveld over gejaagd), kwam hij (ondanks zijn relaxte Peruaanse stijl) verhit aan bij de volgende (gelukkig!) vertraagde vlucht naar Santiago. Al het gestress voor niets. Maar... We zaten in het zelfde vliegtuig en Anne zat ‘m heel relaxed en met een big smile op te wachten. Op naar Chili!
Besos,
Anne & Nic
Ons voornaamste doel in Quito was het boeken van een Galapagos tour, waarmee we de eerste dag druk zijn geweest. Toen dit geregeld was (weer een goeie deal), konden we een paar dagen genieten in en rondom Quito. Het historische centrum van Quito staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Ontzettend mooie oude gebouwen en plaza’s, leuk om hier rond te lopen. Vooral La Ronda, (één van de oudste straten van Quito, vol met restaurantjes en kleine barretjes) is ‘s avonds echt een aanrader. Het is een leuk gebeuren met als de dansende mensen op straat en de vrolijke klanken overal. En als je dan toch in Quito bent, moet je tenminste ‘Mitad del Mundo’ bezoeken. Lachen dat het op het midden van de aarde makkelijker is een ei op een spijker rechtop te zetten, omdat de zwaartekracht hier het minst is. En natuurlijk hebben we de Otovalo markt bezocht, de grootste Indianenmarkt van Zuid Amerika. Anne is dol op marktjes en hier kon ze haar geluk niet op;-). Met tassen vol, hadden we heel wat souvenirs binnen. De dierenmarkt was wel apart. Het leek net één grote dierenwinkel met kleine hondjes, cavia’s en eendjes in kleine kooitjes. Rondscharrelende kippen, varkens en koeien. Allemaal om op te eten .
Galapagos eilanden
Onze droom ging in vervulling, want wie heeft de Galapagos niet op zijn of haar bucketlist staan;-). We hadden een 8-daagse cruise geregeld en vooraf maar wel de nodige zeeziektepillen ingeslagen. ’s Morgensvroeg vlogen we van Quito naar Baltra. Tijdens het inchecken op de Galapagos viel het ons op, dat we toch wel heel blond en zwart waren tussen al die grijze bolletjes... Om ons heen kijkend waren we toch echt wel de jongste. In de bus naar de boot kwamen we een deel van onze groep tegen, acht luidruchtige Italianen, dus dat beloofde wat. Rond het middaguur begonnen we aan onze cruise op de Guantanamera. Dit was een klein gezellig bootje voor 16 man en een leuke crew. De rest van onze groep bestond uit een wat ouder Belgisch en Nederlands stel en 2 Duitse meiden. Na de lunch kregen we onze eerste briefing. Wat wel en niet te doen op de boot, informatie over de ‘wet and dry landings’, welke dieren we gingen zien en onze vaarroute. Deze briefing werd een dagelijks ritueel. Dat we dieren gingen zien, dat was zeker, maar of we ze allemaal zouden zien, dat konden we nu nog alleen maar hopen.
We begonnen met een stop op Seymour Norte. Na de drylanding (aankomst met droge voeten) werden we direct verrast met een paar land leguanen. Het was dringen voor het maken van de eerste foto’s, waarna de gids zei ‘Guys, don’t worry, these animals are going nowhere, take your time’. Super gaaf dat alle dieren absoluut niet bang zijn voor mensen, ze dus niet weglopen en eerder nieuwsgierig zijn en op je af komen. In hun leefomgeving is de mens geen bedreiging. Dus zolang de bezoekers deze dieren met respect behandelen (dus niet te dicht bij komen en absoluut niet aanraken of voeren), zullen zij hun gedrag niet aanpassen. Het meest typische voorbeeld: ‘Zelfs de vliegen zijn hier tam’, no way dat ze van je arm gaan, pas als je ze eraf tikt vliegen ze weg.
Elke periode op de Galapagos heeft z’n voor- en nadelen. Het ene seizoen is ‘koud’ en droog, het andere warm en nat. Wij zaten in de ‘koude’ en droge periode, waarin het toch nog 30 graden of warmer was. Dat maakt dat in deze periode de eilanden minder groen en kleurrijk zijn, maar dat je dieren makkelijker kan zien. Tijdens dit seizoen was het paringstijd voor de landdieren, maar bijvoorbeeld niet voor veel vogels. Dus zagen we een paar keer ‘happy time’ van de land leguanen. Een bijzonder schouwspel. Op dit eerste eiland zagen we al zoveel dieren, grote roodborstige frigates, tal van andere vogels en zeeleeuwen die midden op ons pad lagen. Heel onwerkelijk allemaal.Aan boord naar het volgende eiland, werden we vergezeld door een groep dolfijnen, die het maar al te mooi vonden rondom de boot te spelen. Over elk dier had de gids wel wat te vertellen. Dit was ook de periode dat de zee meer voedsel heeft, waardoor er veel marine life te zien is. De Humboldtcurrent (een koude stroming), heeft meer plankton, wat maakt dat meer zeedieren rondom de eilanden zwemmen. Veel dieren volgen deze stroom.
Op een goede vaart, was het traditie dat we de eerste avond toosten met de crew en samen de ‘blue footed boobie dans’ dansten. Een leuke hilarische avond. Vooral de Italianen gingen er helemaal in op. Het waren 7 vrijgezelle mannen en één vrouw, Sonia, die werd behandeld als een prinses, maar was het mikpunt van alle spot. Zo sprak zij én geen Engels én geen Spaans, wat maakte dat alles (fout) voor haar werd vertaald door haar groep. Wat de meeste tijd een verschrikkelijk melige groep Italianen veroorzaakte.
Ons schip voer de zuidelijke route, van Seymour Norte, naar San Christobal. Beiden waren we erg blij dat we die nacht pilletjes hadden genomen, want de zee was die nacht aardig ruw. Schommelend in het vooronder hielden we zo gelukkig alles binnen. Het mooie van zo’n cruise is dat je ’s nachts het grootste deel van de route aflegt en zo elke morgen bij een nieuw eiland wakker wordt. Wat een plaatje elke keer weer. Dan was het eerst altijd ontbijten, en deze ochtend hadden we een wetlanding (natte voeten) en na de wandeling snorkelen! Wat een geweldig zicht heb je in het kraakheldere water. Tussen de sealions, seaturtles, tropische vissen, roggen en haaien rondzwemmen was voor ons beiden een ervaring. De GoPro deed goed z’n werk. De Sealions zijn zo speels dat ze in het water op je af komen, om je heen zwemmen en kopjes geven tegen je flippers of ze zelfs willen opeten. ’s Avonds zijn we voor een paar uur aan land gegaan in de haven van San Christobal. De Sea Lions zijn hier overal. In de glijbaan, op bankjes en zelfs in het openbaar toilet moet je niet raar opkijken als er een Sea Lion ligt.
Toen door naar Espanola. Het favoriete eiland van onze gids, waar we de meeste dieren op éénzelfde eiland konden zien. Sea lions, land- en marine leguanan, blue footed boobies, nazca boobies, de albatros met haar ‘lelijke’ jonkies, seaturtles en pelikanen. Op dit eiland is een voorbeeld te zien van vogels die hun natuurlijke gedrag hebben aangepast door de mens. Doordat mensen een aantal jaar geleden de mockingbird water heeft gevoerd, gaat deze niet zelf meer op zoek naar water, maar schooit deze bij toeristen. Waterflesjes moesten goed worden opgeborgen, zodat de vogels ze niet in het oog kregen. Zo wordt geprobeerd hun natuurlijke gedrag weer terug te krijgen. Eiland vier was een goed snorkeleiland, Santa Fé. Met zicht op mooi koraal, gekleurde vissen, tussen de sealions en beste haaien poedelden wij in het water. Wanneer het water warmer wordt zijn er nog meer haaien te spotten. South Plaza’s was ook een apart eiland. Hier kun je de combinatie tussen land leguanen en marine leguanen vinden. Een belangrijk speerpunt op de Galapagos is het weghalen van dieren die niet van oorsprong op de eilanden horen. Deze geïntroduceerde dieren (honden, katten, geiten, ratten etc.) vormen een bedreiging voor de oorspronkelijke bewoners. Super interessant en leuk dat onze gids zo uitgebreid en toegewijd over zijn eilanden sprak.
Dag 5 waren we op Santa Cruz. Het eiland waar het Darwincenter zich bevind en bekend staat als de woonplaats van Lonesome George. De grootste landschildpad, die helaas een paar jaar geleden is overleden. In het Darwincenter worden verschillende soorten landschildpadden grootgebracht om weer uitgezet te worden op de verschillende eilanden. Een boeiend groeiproces om uitsterven te voorkomen. Later hebben we ze in de hooglanden in het wild gezien. Wat een ontzettend mooie, grote beesten! Na deze dag namen we afscheid van een deel van de groep en kwamen er een aantal nieuwe mensen op de boot. Ons volgende eiland was Floreana. Zodra we op de Dinghy (een motorbootje) zaten, kwam er zowaar een groep Pinguïns naast ons uit het water. Heel nieuwsgierig tikten ze tegen Nic’s GoPro aan. Wat een schattige beestjes.
Wildlife is een fantastisch schouwspel, blue footed boobie's druk op zoek naar eten. Steeds weer met een snoekduik van 10 meter hoogte het water in. Jagende Pinguïns die als torpedo’s door het water heen schoten en de Pelikanen die hun kop ook headfirst het water invoegen. Snorkelen op de Galapagos is fantastisch. Ondanks het koude water, ging je er toch elke keer weer in voor het mooie leven onder water. Deze dag stond het snorkelen bij de zogenoemde ‘Kings Crohn’ op het programma. Een decor waar een deel van de Pirates of the Caribbean is opgenomen. Ook nu werden we getrakteerd op mooi koraal met allerlei gekleurde zeersterren en veel Marine live. Postoffice bay, de volgende stop, is een grappig fenomeen. Een oude brievenbus van de walvisvaarders, waar de traditie nu door toeristen in stand wordt gehouden. Van over de hele wereld liggen hier kaarten, in de hoop dat iemand die bij het adres in de buurt woont, deze persoonlijk komt afgeven. Zo hebben ook wij hier een kaart achter gelaten, wie weet wat hier uit komt.
Het laatste eiland was Santiago. Met haar vulkanische resten gaf dit een bijzonder landschap. Veel lavatunnels en gedroogd koraal dat door vulkanische uitbarstingen en aardverschuivingen op het droge is gekomen. Na een prachtige zonsondergang, hebben we de tour met caipirinha’s, Zuid Amerikaanse muziek en de blue footed boobie dans met de hele crew, afgesloten. Om nog een extra dag te genieten van de Galapagos, hebben we er zelf nog een dagje aan vastgeplakt. Dus toen zelf op pad naar Tortuga bay, waar we op de valreep nog de hamerhaaien zagen. De Galapagos, wow een onvergetelijke tour en was zeker elke dollar waard. Echt een plek welke je niet wilt verlaten. Check onze foto’s maar;-).
Terug in Quito de bus naar Ambato gepakt. Daar konden we weer (Nic dan) bij de ouders van Robbie terecht. Helaas was de ‘godmother’ net twee dagen voor onze komst naar Nederland gereisd, maar met Gerben is het ook leuk vertoeven. De jaren dat zij in Zuid Amerika hebben gewoond is niet meer op twee handen te tellen, dus leuk om alle (reis)verhalen en adviezen aan te horen. Ambato, gelegen tussen drie vulkanen, ligt op een steenworp afstand van Baños. Een van de adventure steden van Ecuador waar toeristen naar toetrekken om te genieten van de Termen (Baños) en exteme sports. Wij hebben daar een stel mountainbikes gehuurd en zo de verschillende watervallen gezien en door de mooie groene valleien gefietst. Op de terugweg naar Ambato bleek maar weer eens dat sommige dingen echt verslavend kunnen zijn. Caña is zo’n voorbeeld. Als je binnen een uur een kilo suikerriet wegsabbelt, dan ben je verslaafd;-).
We hadden onze Ecuador trip zo kunnen plannen dat we samen met Gerben af konden reizen naar Canoa, het strand van Ecuador. Dus ging bakermat weer op en cruiseden wij door het mooie, snel veranderende landschap van Ecuador met al haar microklimaten. Canoa was, je zult het vast niet geloven, maar eindelijk weer eens een rustmomentje. Dit was de eerste keer echt met mooi weer, met op onze luie reet op het strand. We hebben heerlijk in de zee gedobberd met onze surfplanken en bodyboards. Het was alweer vier maanden geleden dat Nic hier was geweest, dus leuk om de vorderingen van het bouwproject van de familie Gerbrandy en Hugo en Patty (die we hier ook toevallig weer tegenkwamen) te zien. In hoeverre dit op z’n Zuid Amerikaans vordert;-). Een ochtend een klein boottochtje gedaan langs de kust om het terrein vanaf het water te bewonderen. En vergezeld te worden door twee speelse Dolfijnen. Weer een mooie gewaarwording. Om onze reis naar Guayaquil, vanwaar ons vliegtuig naar Santiago de Chile zou vertrekken, op te breken hadden we nog twee dagen Puerto Lopez op de planning. Ook daar hebben we niet zoveel uitgespookt, anders dan het mooie strandje “Playa de los Frailes” te hebben bezocht.
In de bus naar Guayaquil beseften we ons dat we waarschijnlijk het ‘echte’ Zuid Amerika nu achter ons gingen laten, het chaotische waar we net aan gewend waren. De bumpy bus, volgepakt en met tetterende muziek, benadrukte nog extra dit moment. Dit heeft toch echt ook wel wat, heerlijk! Op het vliegveld was het eerst Nic die mocht vertrekken. Want dit was me ook een verhaal. Nic, de oude bok, met z’n 27 jaar, kon niet meer mee voor een studententicket. Omdat dit €300,- scheelde, vlogen we apart. Nic van Guayaquil, naar Quito door naar Lima en vervolgens Santiago. Anne had direct een vlucht via Lima naar Santiago. Op Guayaquil werd ons al verteld dat we in Lima voor het laatste stukje waarschijnlijk wel dezelfde vlucht zouden hebben. Het was nog even spannend of Nic deze wel zou halen. Eerst al een (gelukkige) vertraging in Guayaquil, zodat hij de wedstrijd Ajax-Barcelona bijna kon afkijken. Daarna echter de stress in Quito toen die vlucht ook vertraging had. Bij aankomst in Lima zou hij 20 minuten hebben. En met een ‘mini- rush’ (met personal assistent het vliegveld over gejaagd), kwam hij (ondanks zijn relaxte Peruaanse stijl) verhit aan bij de volgende (gelukkig!) vertraagde vlucht naar Santiago. Al het gestress voor niets. Maar... We zaten in het zelfde vliegtuig en Anne zat ‘m heel relaxed en met een big smile op te wachten. Op naar Chili!
Besos,
Anne & Nic
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
