Ecuador sin sol aun asi SUPER chevere

Ik heb mijn reis vanuit het zonnige Mancora, naar Canoa, Ecuador vervolgd. De reden: Robbie, een maat van mij, was voor een ceremonieel feest in Canoa uitgehuwelijkt aan een grote, maar vriendelijke donkere vrouw. En tsjah, dit kon ik niet missen en had daar een reis van 14 uur wel voor over. Ik kwam iets eerder dan de familie Gerbrandij aan in Canoa. Heb eerst maar een biertje gedronken, mijn tas in de bagageruimte van het hotel gedropt en ben een surfboard gaan zoeken. Gek om dan na afloop echte bekenden uit NL op zo’n plek te ontmoeten. Een begin van twee vermoeiende weken. Tijd om eerst even bij te kletsen en wat te eten. Iedereen bestelde in het Spaans. Ja, zowel Robbie als zijn zusje, Jaco zijn Boliviaans en spreken vloeiend Spaans. Hun ouders zijn wereldburgers en na vele jaren Zuid-Amerika spreken ook zij vlekkeloos Spaans. Dus doe ik ook een poging: ‘para mi un enococho’ floepte eruit. Nou ik had de eerste lacher te pakken. Ik bestelde dus het vrouwelijk geslachtsorgaan, het had ‘encocado’ moeten zijn. Nu geen rare dingen denken, ik had echt nog nooit van dit woord gehoord.

Over naar het feest wat uiteindelijk de moeite waard was. Robbie en zijn ouders werden helemaal opgedost en zijn letterlijk van hun voeten geveegd door al het dansen en de nodige alcoholische versnaperingen. En niet 1 dag, nee twee dagen lang. En mijn benen hebben het ook moeten ontgelden. Baile Baile, todo la noche!

De reden waarom familie Gerbrandij in Canoa was, is het stuk grond dat zij met twee andere gezinnen hebben gekocht in Canoa met de intentie om daar hun huis te bouwen. De ouders van Robbie, Gerben en Irene,wonen in Ambato (Ecuador), maar reizen nu regelmatig af naar Canoa om de bouwwerkzaamheden te bezichtigen. Deze controle moet er wel zijn anders gebeurt er niks. Ze zijn hun eigen projectleider. Het stuk land, dat iets buiten Canoa ligt, is werkelijk waar prachtig. Gelegen in een dal, op een klif van circa 30 meter, met prachtig uitzicht over kilometers zee. Ik laat jullie zelf fantaseren wat voor moois je daar kan bouwen. Na een uitgebreide bezichtiging, was het tijd voor ‘Tour de Ecuador’.
Iets meer dan een week met de Gerbrandij’s staat garant voor veel plezier. Onze eerste autorit had als eindbestemming Guayaquil. We reden langs velden bamboe, kapok en grote Samango bomen (waar alleen de olifanten nog ontbraken om het plaatje compleet te maken) en de vele Chiquita bananenplantages. (Chiquita) Bananen zijn het exportproduct van Ecuador. En dus heel belangrijk voor Ecuador en zo is het klimaat van Ecuador weer belangrijk voor Chiquita. Guayaquil, de twee na grootste stad van Ecuador is geen mooie stad en ietwat gevaarlijk. Al is de gerenoveerde en kleurrijke favela (sloppenwijk) erg mooi om te zien en leuk om doorheen te lopen. De dag daarop zijn we doorgereden naar Zamora. Een rit van ongeveer 10 uur door prachtige landschappen met telkens weer een ander micro-klimaat. Mistige cordilleras overgaand op vochtige, wilderige en groene dallen. En dan droge gebieden. Een mooie rit, met fijne salsahitjes, Dire straits en Bakermat op de achtergrond zijn goed te doen. Irene had in Zamora twee prachtige eco-lodges gereserveerd, welke bekend staan bij echte natuur- en vogelliefhebbers. Na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt, waar de kolibries rakelings langs je koppie vlogen, zijn we op pad gegaan naar het nabijgelegen nationaal park. Met als highlight ‘El mirador’ en de watervallen. Een leuke dag, maar de terugkomst was in mineur. Ondanks de ver van de stad gelegen lodges, was er toch bij een van onze cabañas ingebroken. Dos (2) blackberry’s en 600 dollars foetsie. De schrik zat er goed in, want echt alle waardevolle spullen van zowel Robbie, als van mij, lagen midden en zichtbaar op tafel. Oef, wie weet als we later terug waren gekomen... Een goede wake-up call, maar vervelend voor Gerben en Irene.

In het gebied waar we verbleven, ook wel de wenkbrouw van de jungle genoemd, wordt het al om half 5 /6 uur donder. ‘Savonds is er niet veel te doen anders dan chillen. Na al veel zelf bedachte spelletjes te hebben gedaan, zijn we overgegaan tot wie het grootste insect durfde te eten. De een na de andere vlieg of insect ging erin, maar een springhaan ging voor Jaco te ver.

Op naar de echte jungle. De volgende etappe was Yankuam. Niet eens een dorp, want één keer struikelen en je was er doorheen. Daar hebben we een boot gepakt en na een uur stroomopwaarts varen, de jungle in gelopen. Pas als je de jungle in gaat zie je wat voor grote en rare bomen er groeien. Vanuit het vliegtuig lijkt het één groot broccoliveld, maar van onderaf kijk je je ogen uit. Met gids voorop, die met zijn machete de weg vrij maakte, zijn we de door de donkere jungle gelopen. Illegaal een stuk Peru in en weer terug naar Ecuador. Dat stukje grens wordt dan weer net niet bewaakt, hehe.

Na Yankuam kwam Cuenca. Weer een lange rit met typisch Zuid-Amerikaanse wegellende. Zijn het niet de onverharde wegen, of de grote gaten in de weg, dan zijn het wel de werkzaamheden, dichte mist, beesten op de weg of landslides. Wederom een rit langs nevelwoud, selva- en serralandschappen met verschillende vegetaties. En tal van smalle weggetjes met steile hellingen met van die gekke trapezekoeien, die zich als acrobaten op de helling positioneren.Grappig ook om te zien dat op elke plek weer een andere kledingdracht te zien is. Cuenca is een hippe koloniale stad waar de stoplichten vogelgeluiden maken. Moet niet gekker worden. Ik vond het een mooie stad welke ik zeker met Anne wil bezoeken. En als het een leuke stad is, dan zijn er ook veel toeristen en je wordt dus vaak aangesproken. Althans mijn reisgezelschap. Ik had nergens last van en werd handig ingezet om met een simpel ‘nee-knikje’ verkopers weg te jagen. Een ander grappig iets is het feit dat niemand gelooft dat Robbie Boliviaans is en andersom, ik Nederlands. Een blanke Boliviaan en een latino Nederlander, neeee dat kan niet. Tsjah, hoe leg je dat uit? Jaco vroeg zich een avond af wat men wel niet van mij moest denken. 4 niet latino’s die vlekkeloos hun bestelling in het Spaans opnemen, en een latino die over alles Spaanse worden struikelt. Zouden ze denken dat Nic iets mankeert? Haha, ja leg dat maar eens uit.

Onze laatste stop was Ambato. Hometown van Gerben en Irene. Robbie en ik hadden ons al anderhalve week niet geschoren, dus was het tijd om langs de barber te gaan. Het was inmiddels al zo lang dat zelf scheren niet zou lukken zonder tondeuse. Oef, ik heb doodsangsten uitgestaan. Met een mes op de keel en een vrouw die zij dat ze het eerder had gedaan, maar steeds twijfelde over hoe te scheren, begon ik me toch zorgen te maken. Daarnaast begon Robbie steeds harder te lachen. Eindresultaat: Robbie durfde niet meer en we zijn een professional gaan zoeken. ‘S middags besloten we te gaan sporten. Met energie voor 10 ging ik erheen maar kwam terug als een witte latino. We gingen voor maximaal. Maar na drie oefeningen begon alles wel heel er te draaien. Nic: ‘Robbie, Robbie ik voel me niet goed man.. Ik denk dat ik suiker nodig heb!’ Robbie: ‘Ja dat denk ik ook, je ziet wit’. Het lukte me gelukkig om bij te blijven, maar ik ging bijna nokkie. Oeps, we waren vergeten dat we op een hoogte van 2600 meter zaten.

Eindstation was weer Canoa. Ik ben blij en dankbaar dat de familie Gerbrandij tijd vrij heeft gemaakt om samen met mij door een stuk van Ecuador te reizen . Het was een gezellige reis, welke gelukkig nog verlengd werd met een paar dagen Canoa.

Canoa is een klein en rustig stranddorpje waar iedereen elkaar kent. Na ‘Tour de Ecuador’, was het tijd voor ontspanning. Het zeewater was heerlijk. Ook al scheen de zon niet, het was er nog wel lekker warm. Ik heb gedurende mijn periode Ecuador de zon gemist. Vraag je een local wanneer het zonnetje komt, zeggen ze altijd ‘mañana-mañana’ Ja ja ja, nu geloof ik het niet meer. Enfin we konden lekker bodyboarden. Surfen dit keer overgeslagen. Een triest moment: na afloop van een sessie bodyboarden zagen we een hoopje liggen op het strand. Wij ernaar toe, een dode zeeschildpad. Echt een mooi beest. Vissers hadden zijn hoofd gebroken omdat hij hun garnalen opeet. Met twee man hebben we de nog helemaal intacte zeeschildpad een eindje het strand opgedragen. De volgende dag was de schildpad ingegraven en had iemand een bamboe kruis op de plek gepland. Bij hotel Bambu kun je ook leuk pingpongen en poolen. De keren dat ik met pingpong van Robbie heb gewonnen staan volgens mij gelijk aan het aantal keer dat ik de witte bal met pool in een pocket heb gekregen. Ook een kunst trouwens. ‘S avonds draaiden diverse beachbars fijne hitjes waar je op blote voeten je heupjes kon schudden. We hebben overigens een DJ zo gek gemaakt dat er voor hem niks anders op zat om onze hitjes te draaien en is Bakermat in Ecuador geïntroduceerd. Over dansen gesproken. Er zijn tal van folkloristische dansen in Zuid-Amerika. Mijn huiswerk voor de komende tijd, mocht het moment daar zijn: Cachullapi, San Juanito, Albazo en Saltashpa (Ecu), Corporales, Saya, Cueca, Tinku (Bol) en niet te vergeten de dansen in Peru. Wat ik jullie zeker niet kan onthouden is dat ik samen met Robbie, Jaco en wat andere mensen, mijn Ecuadoriaans tv debuut heb gemaakt. Het betrof een promotionele documentaire over Ecuador welke gefinancierd wordt door de overheid. Hotel Bambu eigenaar Joost, heeft een mooi concept lopen welke niet onopgemerkt is gebleven. Voor elke ingeleverde vuilniszak met rommel uit de zee krijg je een cocktail of milkshake. Een fantastisch initiatief wat de milieu bewustheid van Ecuador moet tonen dachten ook de documentaire makers. Take-acht!

Mijn laatste dag Canoa werd ingeluid met een bbq. Ter viering van de eerste aanbouw op het gekochte land waren vrienden en eigenaren bij elkaar gekomen om te toosten op de voortgang en om het terrein te bezichtigen. Een echte Zuid-Amerikaanse bbq. Veel vlees, vis, cervesas en andere drankjes, wat resulteerde in veel gezelligheid, een zingende tuinman en luid applaus. Ze kennen hier geen schaamte. Vals of niet, alles wordt gewaardeerd en toegejuicht. Erg leuk. De jongeren hebben daarna het feest doorgezet op het strand. De dag daarop had ik een kleine resaca (kater). Op de bbq waren ook wat mensen die uit Quito kwamen, dus kon ik die dag met hen meerijden. Erg fijn. En zo ben ik in Quito beland. En geloof het of niet, daar ken ik ook weer mensen. Heel toevallig, was het niet dat zij herstellende is van een operatie ontmoette ik Isabel in Quito. De vrouw van de broer van Robbie is een Ecuadoriaanse en woont in Brussel. Zij wilde met alle liefde tijd vrij maken om mij een stukje Quito te laten zien. Vooral het oude gedeelte van Quito is prachtig. En of ik nog niet genoeg bekenden tegen kwam. Via Facebook lieten Cesar en Billie (Huanchaco) ook weten dat ze in Quito waren dus planden we een kleine reünie met uiteraard cervecas.

En zo zit ik nu op het dakterras van mijn hostel. Uitkijkend over Quito waar gelukkig wel het zonnetje schijnt. Ik geniet elke dag en voel me bevoorrecht dat ik dit allemaal kan doen. Mijn vlucht naar Rio De Janeiro gaat via Lima (Per), en Sao Paulo (Bra) en vertrekt ‘s avonds. Na Rio zal ik rustig naar beneden reizen richting Buenos Aires. 26 augustus komt steeds dichterbij... Dan kan ik eindelijk samen met Anne Zuid-Amerika ontdekken.