Arg (1). Volunteers are paid in 6 figures: SMILES

Oeps.. Een Ietwat vertraagd reisverslag nummer 8. Ik en ook Anne zijn inmiddels al in Bolivia dus een update is hard nodig. Waar waren wij gebleven? Argentinië deel 1: Ik neem jullie mee tot aan Iquazu.

Het begon met een paar relax dagen in Posadas bij Alex en Graciela (vrienden van mijn ouders). Het backpacken is geweldig alleen soms erg vermoeiend. Elke dag in de weer, nieuwe mensen ontmoeten en het is altijd wel iemands laatste dag. Dus ook veel feestjes. Na heerlijk vertroetelt te zijn, een update te hebben gekregen over de politieke situatie (welke overigens niet best is), geschiedenisles te hebben gehad en met een update over de wisselkoersen op zak, werd ik liefdevol uitgezwaaid door zoals ik het nu wel kan noemen, mijn tia en tio. Op naar Buenos Aires om vrijwel gelijk te beginnen met nieuw vrijwilligerswerk.

Eerst mijn spullen gedropt bij familie en toen door naar het Volunteer Guest house in down town Buenos Aires. De organisatie waarvoor ik heb gewerkt heet Voluntario Global. Voluntario Global is een maatschappelijke organisatie die onderwijs en opleiding promoot als een middel om de toekomst van individuen en organisaties hier in Argentinië te verbeteren. Niet alleen in Buenos Aires maar door heel Argentinië heen ontwikkelt Voluntaro Global duurzame vrijwilligersprojecten. Allen met een gedachte om mensen uit kansarme gezinnen door onderwijs en training te ondersteunen om later te kunnen slagen. Met name de maatschappelijke bewustwording onder jongeren uit minder bevoorrechte wijken/steden is zo belangrijk om hun levenskwaliteit op den duur te bevorderen. Niet alleen voor hen zelf, maar ook voor diegenen straks om hen heen. Een super mooie gedachte, want juist daar moet het beginnen.

Voluntaro Global is momenteel bezig met een tal van maatschappelijke en politieke organisaties, overheidsinstellingen, herstelde fabrieken, medische voorzieningen en buurt- en weeshuizen. Voor elk project worden vrijwilligers ingezet om met hun kennis, ervaring en enthousiasme een handje te helpen. En zo werd ik gekoppeld aan de volgende twee projecten: Jardin Travesuras ‘Centro de atencion al niño’ en Centro Cultural ‘El Perro’.

Mijn project voor de eerste twee weken lag iets meer dan twee uur uit het centrum in de wijk Jose Leon Suarez. Metro - trein - combi en weer terug. Tsjah, BA is groot maar de lange reis was nooit saai. Er was genoeg te zien, te horen en te ruiken. Veel muzikanten. Met een Boliviaan als mijn favoriet die op zijn gitaartje en panfluit de gehele coupe klappend met zich mee kreeg. Verkopers die het zelfs lukt om tv-afstandsbedieningen te verkopen, laat staan alle andere onzinnige meuk. Veel bedelaars en kinderen die met gescheurde kleren wat sympathie proberen te krijgen. En ik wist niet dat mensen zo verrot konden ruiken. Een persoon die vrijwel iedereen aan het kokhalzen bracht is NIET normaal. Respect hoor en tuurlijk joh, gewoon door blijven zingen. De heenreis duurde dus twee uur en deed ik samen met mijn Franse compañera Laurie. Op het eindstation Suarez, waar de, als je niet vanzelf wakker werd, wakker-maak-service (1 peso) je wel wakker maakte, splitsten onze wegen naar elk onze eigen kindergarden.

Het was een koude, natte en grijze winterse dag in Buenos Aires. Mijn combi reed richting Villa (sloppenwijk) Indepedencia, een van de grootste slums (met zelfs geen water) in het Noorden van deze sprankelende metropool naar een van de armste gebieden van de wijk. Daar waar ze de meeste hulp nodig hebben. Alles ziet er net iets kouder, grijzer, natter en natuurlijk modderiger uit, omdat de wegen niet geasfalteerd zijn. Het ziet er triest en saai uit. De combi passeerde eerst een politie barricade (het is daar zo corrupt als de pest), slingert dan door wat brandende afvalhopen en dan... Dan stopt de bus voor een bijzonder, adembenemend bundeling van kleuren en ik kijk naar een paar vers geverfde muren, met vlinders en een lachende giraf. Dit is Travesuras, een oase van warmte en liefde in deze sobere sloppenwijk.

Las Travesuras, een kindergarden voor kinderen tussen 3 en 6 jaar. Dit is het resultaat van één hard werkende vrouw, genaamd Meistra Lorena Sotero. Ze is nu 32 maar werkt al sinds haar 18de in de kinderverzorging. Toen ze klaar was met school ging ze gelijk werken in door de overheid gesubsidieerde kindergardens in de armste wijken van Buenos Aires. Zelf komt ze uit een modaal gezin, maar Lorena heeft altijd de drang gehad om mensen te helpen die minder bevoorrecht leven. Echter, al gauw kreeg ze door dat veel van de overheidssubsidies nooit echt bij de jongerencentra’s terecht kwamen. Het geld ging langs velen handen en lieten nauwelijks iets over voor de jongeren onder aan de piramide. Ze zette haar eigen kindergarden op. Verzamelde eten en kleding bij elkaar van haar dan nog beperkte bronnen, om zo een plek te creëren voor jonge kinderen. Ongeacht wat er thuis gebeurt, ongeacht wat voor ouders deze kinderen hadden (voorbeeld: ouders die werken of in het slechtste geval verslaafd zijn aan drugs of erger) dit zou een veilige plek worden waar kinderen voor een paar uurtjes met plezier konden verblijven. Op de dag van vandaag zijn er ongeveer 30 jongens en meisjes. De meeste van Paraguayaanse immigranten die illegaal in slechte omstandigheden wonen, maar juist in de Kindergarden veilig kunnen spelen. Dit is het verhaal van Lorena. Ze was blij dat ze haar droom met mij kon delen. En ik ben blij dat ik daar deel van heb kunnen maken.

Mijn eerste dag bij Travesuras:

Na een korte rondleiding en kennismaking met de kids stond ik daar, midden in de speelzone van de kinderen. Voorzichtig benaderden ze mij met vragen; hoe ik heette, of ik kinderen had en waar ik woonde. Tien minuten later, gewend aan mijn aanwezigheid, gingen ze los. Met twee kleine aapjes op mijn rug en met één hand een klein meisje duwend op de schommel werd er zachtjes in mijn andere hand geknepen. Oh nee, een huilend kind. ‘Que pasa’ vroeg ik? Hij heeft mijn lego frutsel kapot gemaakt antwoordde ze. Wie vroeg ik nog een keer?! Hij! En ik keek recht in de ogen van een klein monstertje. Nu al een kleine baas waar iedereen bang voor was. Oke, op hem moest ik dus letten. De meistra, genaamd Lorena vertelde mij aan het eind van hun speeltijd dat zij kon merken dat de niños blij waren met mijn komst. Eindelijk weer iemand die met hun wil en kan spelen. En eindelijk een jongen!. Leuk voor de jongens. Kunnen ze weer voetballen zei ze. Travesuras heeft namelijk niet altijd de beschikking over vrijwilligers maar zijn altijd blij als ze er zijn.

Het was tijd voor lunch. Een grote pan spaghetti met kip werd op tafel gezet. Het was eerst nog wel een grote klus om alle kids het lokaal weer in te krijgen. Vol energie stuiterden ze nog alle kanten op. Oke, ze zaten. Eerst iedereen een bord, dan gezamenlijk zingen en aanvallen maar. Het is triest om te weten dat de meeste kinderen maar twee keer per dag eten. Ontbijt en lunch welke beiden worden verzorgd door de kindergarden. De kinderen worden om 08.00 uur gedropt, krijgen dan ontbijt en worden na de lunch rond 12.30 uur weer opgehaald. Travesuras heeft nog niet de mogelijkheid om de kinderen voor een volle dag te verzorgen. Terwijl ze aan het eten waren oefende ik namen en zag ik de kippenbouten door de lucht vliegen. Ze maakten er een bende van. Deze kinderen hebben totaal geen opvoeding. Het enige aan waarden en normen wat ze opdoen is op de kindergarden. Het plekje waar ze veilig zijn, kunnen eten, kleine dingen leren en via donaties af en toe spullen krijgen, zoals een rugzak, boekjes, kleurpotloden, of kleding. Na het eten mochten de kinderen weer los. Samen met de Lorena ruim ik de bende weer op, schrob ik de vloer en maak alles gereed voor de volgende dag. Dan komen de moeders één voor één hun kind ophalen. Het zijn hele jonge moeders. 18, 19 of iets ouder. Niet meer. Ze worden vroeg zwanger, vriend moet dan gaan werken en zij ook, om de kosten te dekken. Meestal zijn de kinderen dan op zichzelf aangewezen en moeten ze zichzelf vermaken. Zo gaat het hier. En ouderen? Die leven na hun pensioen een saai en eenzaam leven. Nemen vaak de zorg van hun klein kinderen over, maar hebben daarnaast weinig aanspraak, weinig medische verzorging en de wijk heeft voor hun verder weinig te bieden. Als ik de laatste kinderen heb uitgezwaaid praat ik nog even na met Lorena. Ze vroeg hoe ik het vond, of ik de dag daarna nog wel terug wilde komen en of ik geschokt was over de situatie van de kinderen en van de wijk. Want voor veel vrijwilligers is dit een ware cultuurshock. Ik was niet gechokkeerd. Het reizen leert je dat er ook mensen zijn die moeten leven onder andere omstandigheden. Dat is helaas de realiteit. Maar niet alleen in Zuid-Amerika. Over de hele wereld is het zo. Het blijft triest maar in mijn eentje ga ik daar niks aan veranderen. Maar helpen kan natuurlijk wel. Dus tuurlijk zou ik terugkomen. Het voelt goed om jezelf nuttig te maken en je te begeven in een andere werksetting dan je gewend bent. Het is roeien met de spatels die je hebt of niet. Ze was blij, gaf me een kus en met de woorden ‘dios te bendiga’namen we afscheid.

Die twee weken gingen super snel voorbij. Señor Nicolaaaaaas, Nicoo!!! Que pasa amigo(a)? Wil je m’n veter strikken? Wil je mij duwen op de schommel? Wil je mijn haar vlechten? En ... Hij doet stom! Hij heeft mij geslagen. Wie vroeg ik. Hij!. Ik keek, oh nee. Het was het monster. Hoe nu te handelen. Ik vond hem ook niet aardig. Hij had immers ook mijn Lego-frutsel kapot gemaakt en nu iemand met een plastic hamer op zijn kop geslagen. Het zijn kinderen niccie. Dus ik besloot hem toch als mijn vriend te benaderen. Zijn actie brak mijn hart. Ik, ben ik jouw vriend? Als je aardig doet tegen de anderen wel. Het was een éénling. Niemand wilde met hem spelen. Waarschijnlijk reflecteerde zijn gedrag zijn thuissituatie. Vaak eenzaam en weinig vrienden. Maar zo had elk kind wel wat. Zo kon ik er eentje alleen benaderen met karate moves (autistisch), eentje ging alleen mee als ze mijn hand mocht vasthouden etc. De diversiteit aan kinderen maakt het voor de begeleiders wel moeilijker. Kinderen met verstandelijke en fysieke beperkingen, die wellicht beter af zijn met speciale begeleiding, begeven zich in dezelfde groep. Wat maakt dat ze elkaar niet altijd begrijpen.

De drukke kinderen was ook een voordeel. In de al sombere en kille wijk voelde 10 graden als -5. Dus wij moesten blijven bewegen. Bijv. Wie het laatst voor de schommel langs durft te rennen (Dit heb ik zelf niet verzonnen, de kids). Of iemand verstoppen onder een grote blauwe emmer en dan wachten op de paniek van de meistra om een vermist kind. En elke dag speelden we voetbal totdat het huilen geblazen was. Dat was het teken om te stoppen. De kinderen raakten dan door hun enthousiasme door het dolle heen en dan gebeuren er ongelukjes. Maar ze waren blij dat er eindelijk iemand tijd had om met hun te spelen. Wie ben ik?! Roekooeeeee.. En al fladderend volgden de kinderen mij. En wie ben ik nu?? Dit keer stuiterden wij met z’n allen als een kikker over het kleine speelplein. Het is zo mooi om een glimlach te zien verschijnen als ze het leuk hebben. Om 12.30 zat hun speeltijd er weer op. En daar verschenen de moeders weer. Ze vonden blijkbaar iets interessant. Net iets eerder dan normaal stonden ze aan het hek. Onderhand wist ik welk kind bij welke moeder hoorde, dus haalde ik haar kind op en bracht ze naar het hek. Ik gaf ze een high-five of een box, groette hun moeders en stopte weer een knipoog in mijn zak. Lorena: ‘Ja ze weten wel wie ze moeten hebben’ zei ze. Na mijn werk bij Travesuras ging ik nog even langs de kindergarden van Laurie om daar te helpen. Een wereld van verschil. Betere wijk, de kinderen waren wat rustiger en hun verblijf was iets groter. En daarna weer terug naar de Volunteer Guest House.

De Volunteer Guest House was een gezellige boel. Je had er een soort hostel gevoel. Er verbleven vrijwilligers (17) van over de hele wereld. Van Bermuda tot Australië, van IJsland tot Zuid-Afrika, iedereen had weer zijn eigen verhaal, interesses, werk of studie. Dus er werd veel afgekletst. Samen eten, samen uitstapjes, huisfeestjes etc. Maar het belangrijkste was dat we allemaal deden wat we vonden dat gedaan moest worden. Je minstens een keer in je leven vrijwillig inzetten om niet alleen anderen te helpen maar ook om jezelf te ontwikkelen. Oke oke, er zaten ook een paar rare mensen bij, stuiterballen die prrrrt prrrt weer van alles wilden regelen en wat feestbeesten die het elke dag voor elkaar wisten te krijgen om tot 3 uur ‘s morgens door te feesten. Mijn oordopjes hebben hun werk goed gedaan.

Mijn tweede project bij Centro Cultural ‘El Perro’ was maar voor een weekje. Dit was een grote loods welke naast een woonruimte voor circa 12 daklozen, ook was ingericht als kunsthal en werkplaats. Dit project focuste zich op het ondersteunen van de daklozen om hun eigen guesthouse te runnen. Voor elkaar koken in een eigen gemaakte cocina met groente uit de moestuin, slapen op eigen gemaakte bedden, kunst maken van afval om te verkopen etc. Het was dus de bedoeling om samen met hun alles op te zetten. Maar deze mensen waren verdomt goed in verdwijnen. Om 11.00 uur wanneer wij begonnen zeiden ze vrolijk gedag of rolden net uit hun bed. 5 minuten later waren ze allemaal verdwenen. En doken ze na 17.00 uur weer op wanneer we een after work biertje dronken. Met een naderende feestdag “El dia del arbol”(De dag van de boom) was het noodzaak dat er wat extra handjes mee zouden helpen met wat bouwwerk. Er moest een steenoven in elkaar geknutseld worden en er moest een omheining worden gemaakt rondom de moestuin. Aan het eind van de week zou er een kleine (grand) opening zijn met de aanwezigheid van lokale media. Een Japanse groep zou dan wat bomen doneren. Met eigen gemaakt cement (2 emmers wit zand, 1 emmer zwart zand, 1 emmer stro en 1 emmer water) knutselden we een kleine omheining, wat plantenbakken en een oven in elkaar. De grand opening stelde niks voor. Een slecht georganiseerd zooitje, waar zo veel meer in had gezeten. De groep Japanners kwamen wel. Met een heel ritueel. Zingen om de bomen sneller te laten groeien, en met elk een boompje in hun handen, gekleed in geheel wit, plantten zij de eerste boompjes. Het waren er uiteindelijk 20. Mooi verhaal, want de volgende dag waren alle boompjes gejat. Hahaha, de omheining was bij lange na niet af. En natuurlijk hadden lui uit de nabijgelegen villa alle fruitboompjes meegenomen. Wie wil nou niet zo’n Japans sinaasappelboompje hebben?

Dus... Dat was mijn vrijwilligerswerk voor deze reis. Het geeft zo veel voldoening. Het voelt goed om dit gedaan te hebben. Een lach, een knuffel zegden dan meer dan genoeg. Volunteer Global! Onthoud deze naam voor als je ooit wat tijd nuttig wilt besteden ten bate van anderen.

Een paar dagen later in Arrival hal A op het vliegveld van Buenos Aires. Eindelijk, daar stond ze dan. Met haar stevige wandelschoenen, baggy broek en grote rugzak, de ultieme backpack nerd. Nee grapje je hoor Anne. Het was wel spannend om elkaar na 4.5 maand weer eindelijk real life te zien, maar het voelde na de eerste knuffel alweer als vanouds. Eindelijk kon onze reis beginnen. Eerst op het vliegveld nog een welkomst biertje gedaan gedronken en samen met een Franse dude uit de Volunteer Guest House die op zijn vlucht zag te wachten, getoost op een goede reis. Toen door naar mijn familie (Robbie & Lilly) in het Centrum van Buenos Aires. We zijn maar 3 dagen in Buenos Aires gebleven. Wij verblijven de laatste anderhalve week van onze reis ook al in Buenos Aires dus kunnen wij mooi wanneer het zomer is alle highlights bekijken. Dus lekker rustig aan gedaan. Een paar parken bezocht en met wat bekenden uit de Guest house uiteten geweest. Wat wel al langer op de planning stond was een bezoek aan mijn biologische moeder Laura. Tijdens mijn vrijwilligerswerk had ik haar al opgezocht maar het zou een speciaal moment worden wanneer ik terug zou komen met Anne. Laura woont samen met mijn broertje en haar man in de wijk Don Torcuarto. Een wijk net naast Suarez. Je raadt het al. Niet echt een nette wijk. Maar goed. Die dag besluiten we Laura en Matias te ontmoeten op het treinstation waar Laura en Matu de bus pakken naar huis. Matu gaat naar school dicht waar zijn moeder werkt. Vader werkt ver buiten de stad en komt elk weekend terug. Bij het uitstappen van de trein was het even zoeken maar een druk op en neer stuiterend mannetje maakte het wat makkelijker. Een leuk en spannend moment want nu kon Anne Laura en mijn broertje in het echt ontmoeten. Éénmaal in Don Torcuato aangekomen hebben we samen gegeten en wat computerspelletjes gespeeld met Matias. De wijk wordt na vijven net als Suarez erg kil en er is niks te beleven. Bovendien weet de buurt wanneer er buitenstaanders binnen zijn en een blondine is natuurlijk extra interessant. Na het eten zijn we weer richting het centrum gegaan. Het was een leuke middag en Laura was erg blij dat wij haar vanuit het verre Nederland wilden opzoeken. Op de terugweg vertelde ik Anne wat meer over de situatie van Laura en Matu en maar hoop dat ze ook uit deze wijk zou kunnen vertrekken. Een hoge werkeloosheid, dus veel hangende mensen. Veel drugs en jonge lui die stoer doen. Veel alcohol met als gevolg dat een paar 30 jarige mannen het leuk vinden om een potje voetbal van mij, Matias en zijn vriendjes te verstoren. Dit alles maakt de wijk toekomstloos. Maar wellicht als Matias wat ouder is en hij werk kan vinden in het centrum is er een kans dat hij, Laura en haar man uit deze wijk kunnen komen. Want het is een slim joch en met wat ondersteuning vanuit Nederland is er voor hem gelukkig wel een toekomst weggelegd.

En zo werd het echt tijd om samen op pad te gaan. Onze eerste bestemming: Puerto Iguazu (Arg) en Foz de Iguassu (Br).

De rest volgt snel dat beloof ik.

Saludos Nic