Maagdelijke natuur, familie en het strand in Peru

Ben ik weer. Tijd vliegt als je het leuk hebt. Mijn periode in Peru zit er voor nu even op. In de nacht van 27 op 28 juni, reis ik naar Ecuador. In oktober ben ik weer in Peru, maar dan met mijn vriendin, Anne. Om vervolgens ons van onder naar boven te reizen, naar opnieuw Ecuador en de Galapagos Eilanden, als ons budget het redt. Dus een laatste update voordat ik de grens passeer.

Okay, waar waren we gebleven. 2 uur voor mijn vlucht naar Tarapoto. Net weg uit de jungle, zag ik de bui letterlijk hangen. En ja hoor... net toen ik wilde weggaan brak de hel los. In de stromende regen mijn bagage in de tuktuk geladen en op naar het vliegveld. Echt alles, maar dan ook alles was zeik nat. De straten liepen blank en de tuktuk bleef een paar keer hangen in het hoge water om vervolgens door wat straatjongens uit de diepe waterpoelen geduwd te worden. Ik was nog even bang dat ik het niet zou redden, want ik was al wat aan de late kant. Maar het is goed gekomen. Lachend zette de taxista mij af. Regen of niet, hij had zijn buit weer binnen. Mijn vlucht was zoals ze noemen ‘Bumpy’. Het noodweer zorgde voor genoeg turbulentie en voor de nodige achtbaaneffecten. Nat, maar blij dat ik weer geland was, kwam ik aan in Tarapoto waar ik gelijk mijn busticket naar Huanchaco, de kust, heb geboekt. Mijn bus zou de dag erna vertrekken dus heb een groot gedeelte van de dag gechillt op het dakterras uitkijkende over ‘the city of the palms’. Gelukkig kon ik alle waslijnen gebruiken om al mijn nog natte spullen te laten drogen. Toen 17 uur gezeten, gestaan, gelegen, oef ik kon mijn draai niet vinden in de bus. Gelukkig was de bus niet helemaal vol en had ik het plekje naast mij ook tot mijn beschikking.

Huanchaco was in vergelijking met Iquitos murder koud. Een graad of 23, dus koud. Ik had daar een leuk hostelletje op aanraden van een maat van mij. Die heeft me niet teleurgesteld. Heel relaxt en zo belandde ik op een dormitorio met een Colombiaan (Cesar) en twee Engelsen (Billy en Zoe). Die dagen erna tal van dingen samen gedaan. De ruines van Chan Chan bezocht. Uit eten geweest. Gesurft, in hoeverre het surfen was. Het was de eerste dag vallen, zwemmen en veel schelden. Maar de tweede keer ging het al een stuk beter. Op onze laatste dag, na een lange dag surfen, lagen we allen uitgeteld in onze bedjes. Er was ons verteld dat er een feestje zou zijn in het restaurant naast ons, maar we waren allemaal gesloopt. Totdat we om klokslag 00.00 de verleiding toch niet konden weerstaan. De hitjes die gedraaid werden waren fijn, dus hebben we ons weer omgekleed en zijn tot diep in de nacht wezen feesten. Het was immers onze ‘ultimo noche’. Die dag erna zou Billie naar Iquitos vertrekken, Cesar zou nog een paar nachtjes blijven en ik zou met Zoe naar Huaraz afreizen. Er was echter nog maar 1 ticket over naar Huaraz en Zoe had nog maar een week en wilde een trek doen, dus kon niet veel later vertrekken. Dus heb ik een nachtje in Trujillo doorgebracht en een bus later gepakt. Ik kwam daar 4 uur ‘s morgens aan en mijn hostel zat vol. Ik had via Facebook Zoe al gesproken en die zou kijken of ze wat voor me kon regelen. Met liefde zei ze, omdat ik het laatste busticket voor haar liet. Gelukkig kon ik haar bed overnemen, zij ging namelijk een 3-daagse trek lopen. Ik kwam ‘s morgens aan dus een paar uur geslapen en die dag rustig aan gedaan. Huaraz ligt op 3100m hoogte. Niet heel hoog maar genoeg om een dag rustig aan te doen. Het leuke aan reizen is dat je op elke plek weer nieuwe mensen ontmoet. Die dag erna met een andere Nederlander een day-trek gedaan naar de Pastoruri Glacier op 5020 m. Het is maar een uurtje lopen maar mijn hoofd knalde uit elkaar. Duidelijk nog niet genoeg geacclimatiseerd. Gelukkig geen hoogteziekte gekregen. Bij terugkomst in mijn hostel besloten om me op te geven voor de Santa Cruz trek. De Santa Cruz trek is een 4 daagse trek door de Cordillera Blanca en werkelijk een beleving. Je loopt langs adembenemende landschappen met mooie panorama shots van met sneeuw bedekte bergtoppen. We waren met een grote groep met allemaal verschillende nationaliteiten. Dag 1 kampeerden we net als je in de plaatjes ziet, in een groen dal naast een rivier maar dan op hoogte. Dat het koud zou zijn, daar hadden ze ons al voor gewaarschuwd... Dik ingepakt, muts op en met handschoenen aan zaten we gezellig rond ons eigen gemaakte kampvuur om vervolgens al om 8 uur in bed te liggen. Tsjah, wat moet je anders als het al zo vroeg donder en koud is. Onze slaapzakken konden tot 0 graden maar het was -5. Ik kan veel hebben maar oef, het was een koude nacht. Ze zeggen dat je zo min mogelijk aan moet doen als je in zo’n mummieslaapzak ligt, maar mij kon het niks schelen, ik had wat meer laagjes nodig. Thermoshirt, trui, jas en nog had ik het koud. De Santa cruz trek is geen moeilijke tocht, al was dag twee voor velen een zware dag. We zouden die dag over een pasage gaan van 4750. Het laatste stuk was dodelijk. De twee treks voor ons hadden alle twee slecht weer gehad met weinig tot geen zicht. En wij, alleen maar zon. Heerlijk maar op de steile momenten gingen er een paar stuk. Er waren drie hazen. Die waren al rond 11.00 aan de top. Ik kwam samen met twee Duitsers die de trek zelf liepen om 12.00 aan en de rest van de groep om 13.00. Maar het zweten werd beloond met een prachtig uitzicht op een iets lager gelegen laguna en sneeuwtoppen. Nacht 2 twee was nog kouder dan de nacht daarvoor, maar nacht 3 daarentegen weer beter. De laatste dag was maar een paar uur lopen om de tocht vervolgens af te sluiten met een biertje. Ik heb echt genoten van de maagdelijke natuur van Peru.

Die dag erna wilde ik weer een day-trek doen maar mijn buik deed raar en ik voelde me niet zo heel lekker. Dus de tocht gecanceld aangezien mijn bus om 22.00 richting Trujillo zou vertrekken. De bus was 8 uur afzien, had van alles en nog wat geslikt, dus gelukkig alles binnen kunnen houden. Ik zou via Trujillo doorreizen naar Chiclayo. Daar ging ik mijn familie, los van mijn biologische moeder, voor de eerste keer bezoeken. Spannend... Via Facebook had ik mijn neef gesproken die me wilde ophalen in Trujillo. 5 uur ‘s morgens stond hij me op te wachten bij de busterminal. Ik had hem 4 jaar geleden ook al een keer ontmoet in Argentinië, al wist hij toen niet dat ik zijn neef was. Samen zijn we naar Chiclayo afgereisd. Een groot gedeelte van mijn familie woont in het vissersdorpje Santa Rosa. Een suburb van Chiclayo gelegen aan het strand. En toen was het moment daar. Het was een warm welkom. Ik hoefde niet veel te zeggen, een knuffel was genoeg. Toch raar om dan je oma, ooms, tantes, je neven en nichtjes te ontmoeten. Als ik niet geadopteerd was, was dit mijn familie. Het is nog steeds familie, zelfde bloed, trekjes, houdingen maar het is toch anders. Al hebben ze me helemaal opgenomen in alle dingen die ze deden. Ze hadden expres gewacht met ontbijten dus kon ik gelijk aanschuiven. Ik was nog steeds niet lekker, maar wilde het ontbijt niet afslaan. Vis, rijst en papas. Yes, daar zat ik nou net op te wachten, hehe. Te gusta ceviche (vis, gemarineerd in limoensap)? Si, me gusta, en hop ik zat opgescheept met nog meer vis. 3 uur later. Lunch, je raad het al. Vis, rijst en papas. Mijn familie kent (Kan?) het goed eten. Ik heb me werkelijk de barsten gegeten.

In totaal ben ik 4 dagen bij familie geweest. Samen met de neven ben ik Chiclayo in geweest, heb ik het museum van Senor Sipan bezocht, de universiteit binnen gesniekt met een pasje van mijn neef en het strand bezocht. Ik ben blij dat ik veel met hun heb kunnen doen en mogen meemaken. Ook heb ik gezien dat vreugde en verdriet dicht bij elkaar liggen. De dag dat ik aankwam kreeg Santa Rosa te horen dat één van de Lanchas uit Santa Rosa was gezonken tijdens het vissen en 7 mensen waren omgekomen. Allen uit Santa Rosa. Mijn ooms werken allen op het water en kenden ze dus allemaal. Erg triest en heel Santa Rosa treurde. Toch was er feest. De verjaardag van mijn jongste neef. Op zijn eerste verjaardag kwam gewoon 70 man. Tsjah, verjaardagen in Z-A vieren ze groots. Veel familie, clowns, veel muziek, veel eten en heel veel cadeautjes. Je kunt overdrijven maar zo voel je je wel ECHT jarig. Na een paar dagen was het tijd om afscheid te nemen. Voor hun niet getreurd. Ik kom nog een keer terug in oktober, maar dan met Anne.

Tijd om naar Mancora ( een surfers dorpje in het noorden) te gaan. Op z’n Peruaans ben ik naar mijn bus gehobbeld. Oeps, net op tijd. Ik kon gelijk mijn tas afgeven en gaan zitten. Ik had geen twee minuten later moeten zijn. No worries zei mijn neef, nou, ik had worries. Het verkeer schoot niet op en ik had geen zin om mijn bus te missen maar hij zei ‘alles komt goed’ hehe.

En zo belandde ik na mijn familiebezoek in Mancora. Hostel Loki, een hotelachtige hostel met zwembad en waar je met 1 keer struikelen op het strand ligt. Het is daar 24 - uur per dag feest is. Als ik zeg dat het er bijna altijd happy hour is, dan weten velen wel hoelaat het is. In Mancora geldt een ultieme relax status. Tranquilo, de hele dag door, dus dat is wat ik er heb gedaan. Chillen in een hangmat, Chillen op het strand en deelgenomen aan wat geinige activiteiten. Ik schijn na ipong ook een talent te hebben voor bierpong. Ook hier weer veel crazy people ontmoet. Ze hebben allemaal hun eigen (reis)verhaal, welke keer op keer leuk zijn om aan te horen. In Mancora heb ik mijn eerst fullmoon party morgen meemaken. Fijne pasjes maken onder de volle maan, welke schijnbaar nog nooit zo dicht op de aarde is geweest, dus ook nog nooit zo fel is geweest. Schitterend feestje. Twee dagen na aankomst kwam ook Billie binnen wandelen. We hadden via Facebook contact gehad, dus ik stond haar op te wachten met een welkomstdrankje. Ondanks het vele gechill waren de nachten wat luidruchtig en kort. Dus heb ik mezelf voor de laatste nacht getrakteerd op een hotel. Even wat normale nachtrust en een plek waar ik niet zo op mijn spullen hoef te letten. De zee was tot nu toe rustig met weinig tot geen surfgolfen. Maar vandaag eindelijk een poging gewaagd. Het zijn mooie lange golfen, dus als je eenmaal staat maak je ook aardig wat meters. Maar hoe langer je op je board staat, hoe meer je terug moet zwemmen. En daar zit het ‘m juist in. Dat zwemmen gaat niet zo vlot... Maar het is hier prachtig surfen. Waar de zwaar gebekte pelikanen rakelings langs je hoofd het luchtruim onveilig maken en af en toe naast je neer plonzen om vissen te eten, wacht je rustig op jouw golfje. Tranquilo!!

Zo het is tijd om mijn spullen te pakken voor Ecuador. Samen met wat anderen reis ik 27 juni naar Guayaguil, waar onze wegen splitsen naar ieder een ander bestemming, in voor velen een nieuw land. Ik reis naar Canoa. Een dorpje aan zee waar mijn maat robbie met zijn zusje jaco met hun ouders zullen zijn. Ik heb erg zin om hun in Ecuador weer te zien. Rond die tijd schijnt er een dorpsfeest te zijn, dus we gaan het meemaken. Daarna gaan we gezamenlijk wat dagen door Ecuador reizen. Op 17 juli vertrekt mijn vlucht richting Rio de Janeiro. Het wordt daar gekkenhuis aangezien er meer dan 2 miljoen jongeren die kant op gaan om een glimp van de paus op te vangen. Maar dat is weer een nieuw hoofdstuk. Zover voor nu. Jullie zijn weer bij.

Saludos y un beso!!