Anonimiteit in Huequitos

Tijd voor een updatetje en wat nieuw leesvoer. Mijn Iquitosavontuur zit er voor nu bijna op. Ik ben hier inmiddels al bijna anderhalve maand en voel me hier eerlijk gezegd wel thuis. Ergens voel ik een hele sterke verbondenheid met de mensen, de gewoontes, de taal, het eten, de muziek en alle chaos. Ik besef dat anoniem door de staten te kunnen lopen zonder nagekeken of geroepen te worden een privilege is. Zelfs met rugzak op lijk ik niet op een toerist. I am just one of those Peruvians. Natuurlijk komt het door mijn uiterlijk, wat voor nu soms ook wel lastig is. Ze vragen me de weg, nemen aan dat ik goed Spaans kan of denken dat mijn heupjes net zo schudden als al die andere Zuid-Amerikanen. Maar het gaat me nu redelijk goed af. Ik begrijp veel, maar een lange conversatie is door mijn beperkte woordenschat soms lastig. Geef me nog een maandje...

In mijn vrije tijd heb ik de tijd genomen om mij in te lezen in de Peruaanse cultuur. En ook op zoek te gaan naar mijn roots. Ik ben geboren in Lima, maar vrijwel alle familie woont in Chiclayo. Gek genoeg, iedereen die vraagt waar ik vandaan kom... als ze merken dat ik struikel over hun vragen, en ik zeg dat ik geboren ben in Peru, aangeeft te denken dat ik uit Chiclayo kom. Het is blijkbaar mijn bouw, de vorm van mijn gezicht en huidskleur. Dit maakt mij erg nieuwsgierig voor als ik door Chiclayo reis op weg naar Ecuador. Daarover later meer. Het is in ieder geval grappig om te zien dat ik niet zo opval tussen alle Peruanen en dat er soms een look-a-like tussen loopt.

Mijn vrijwilligerswerk zit erop. Ik ben blij dat ik mij nuttig heb kunnen maken en de dagelijkse gewoontes van de lokals in de puerto’s heb mogen aanschouwen. De chaos in de puerto’s is na anderhalve maand Iquitos lang zo erg nog niet. Je gaat er gewoon in mee. Het veldwerk op alle lancha’s heeft mij over mijn spinnenfobie heen geholpen. Ik ga de bodega’s (kruipruimtes in de lancha’s) in ieder geval NIET missen. De kleine, maar al te warme kruipruimtes staan altijd garant voor verassingen. Ik ben er naast muggen, kakkerlakken en vieze spiders ook een boa, schildpad, wat kippen en kleine pas geboren hondjes tegen gekomen. De laatste week is ons onderzoeksgebied verplaatst naar combi’s en bussen in Belén, ook wel het Venetië van Peru genoemd. Al vaar je hier in een van de armste buurt van Iquitos wat minder romantisch door de straten/ grachten. Daarentegen is de floating city of Belén een bron van activiteiten en natuurlijk veel chaos. Daar, waar Belén het eindstation is voor alle stammen die langs de diverse rivieren wonen om hun etenswaren en producten te verkopen, deden wij rustig ons werk. Het was dankbaar werk en ik heb genoten! Het was het zweten waard met dank aan mijn werkpartners José en Sarah die mij voor deze periode maar al te graag wilden toevoegen aan hun team dat nu de bijnaam: Loco mono’s (gekke apen) dankt aan mijn korte termijn geheugen die geen enkele naam kon onthouden. Dus iedereen maar mono noemde.

Dus dit was mijn Iquitos hoofdstuk. In oktober hoop ik terug te keren samen met mijn vriendin om Iquitos te beleven. Ondanks dat Iquitos niet veel te bieden heeft anders dan de vele jungletours die je kun kunt doen, is er wel op elke straathoek wat te beleven. Een rondje in de tuk- tuk is al een sensatie op zich. Die crossen prrrrt prrrt de hele stad door op zoek naar personen om te vervoeren. Eerst even onderhandelen over de prijs, nou wil ik niet zeuren over 50 centimos, maar het gaat om het principe, en op naar je bestemming. Langs bbq’s met fijne hitjes, dwars door een voetbalpartijtje op straat en dan langzaam wegdoezelen op de achterbank als gevolg van witte ruis. Conoce? Een monotoon geluid die herhaaldelijk en op dezelfde frequentie blijft hangen. Nouja, ik slaap overal, maar dit is wel een van de raarste plekken en dan wakker stuiteren om dat de tuk-tuk door ‘el heuco’ (gat) in de straat rijdt. Mede door de versleten straten en alle gaten, doordat alle metalen putdeksels zijn gejoept, heeft Iquitos nu de bijnaam heuquitos gekregen.

Naar mijn idee is Iquitos één grote volksbuurt. Waar in Nederlands sommige wijken verafschuwd worden door hun gezelligheid is het hier niet meer dan normaal. Met je stoeltje of mesadora (schommelstoel) op de stoep, naar mensen kijken dus niks doen, een boek lezen of een biertje drinken, het kan hier allemaal. Net als; borstvoeding geven tijdens motorrijden, na een paar biertje gedronken te hebben alsnog motorrijden, met z’n 4’en op een motor, voor 4 man eten voor maar 5 euro, iemand snoei hard neerhalen tijdens voetbal en hem daarna een hand geven met de woorden ‘sorry, je stond in de weg’, men rustig tot 4 uur ‘s morgens een feestje op straat mag geven want de politie komt toch niet voor geluidsoverlast, bier drinken met 10 man uit één glas, mensen hebben hier totaal geen zorgen. En dat ga ik wel missen. In mijn laatste weekend in Iquitos wilde ik perse gaan vissen voor piranha’s. Dus ging ik met mijn huisgenootjes en een gids richting Belén op zoek naar een bootje. In de chaos van Belén nog een heus hanengevecht zien plaatsvinden waar de hanen opgedost als bokser werden geïntroduceerd en waar hun baasjes net zo opgefokt waren als de hanen zelf. Na wat onderhandelen in een houten bootje de rivier op gegaan om vervolgens aan de overkant door de boesh boesh op zoek te gaan naar een goed stekkie. Met z’n 6 op een rij, bamboe hengeltje, zelf in elkaar geknutseld haakje, wormpje eraan en geduldig wachten. Nou heb ik niet zo heel veel geduld maar we hebben er wel een paar gevangen. Geen piranha’s maar catfish met van die lange snorharen en die rare geluiden maken. Ze waren wel lekker. We hebben onze vangst gedeeld met wat lokals die voor ons de vissen wilde prepareren. Om Iquitos goed af te sluiten ben ik ‘s avonds met alle loco mono’s goed op stap geweest in het altijd gezellige el pardo en waar het behalen van mijn examen de baile met wat extra rondjes werd gevierd. Het is nu tijd om verder te reizen.

Hier een globale planning voor de komende tijd. 4 juli vlieg ik naar Tarapoto. Daar ga ik op zoek naar een bus (circa 17 uur) met bestemming Trujillo om vervolgens naar Huanchaco te gaan voor een weekje surfen. Daarna wil ik mijn weg vinden naar Huaraz aan de voet van de Cordilleras Blancas. Na de Himalayas het hoogste gebergte van de wereld. Ik moet daar eerst een paar dagen acclimatiseren, wil ik een hike kunnen doen van ongeveer 5 dagen. Daarna vervolg ik mijn reis naar Chiclayo waar ik familie ga opzoeken. De laatste week van juni hoop ik in Mancora te kunnen verblijven voor nog een weekje surfen. Hierna was het de planning om richting Ecuador te reizen naar de ouders van een goede vriend van mij. Zij wonen daar al een aantal jaar en het tintelen van mijn smaakpapillen bij de gedachte ‘Sangria’s van de Godmother’ doet roepen dat ik bij hen langs MOET gaan. En als het al niet mooier kan, mi amigo y su hermana zijn die periode ook in Ecuador. Waar we het vroeger ooit over hadden gehad, tegelijkertijd in Zuid-Amerika zijn, kan over een maand ook van ons lijstje. Mooi vooruitzicht. Ik ga mijn spulletjes pakken. Spreek jullie snel.

Saludos, cuidate!

Beso Nic