Iquitos, een stad van georganiseerde chaos.

Het was me al eerder opgevallen maar alles gaat hier op z’n dooie gemak.
Voorbeeld: De schoonmaak mevrouw geeft aan mijn kamer te willen schoonmaken, wat ik natuurlijk niet afsla. Super aardige vrouw, maar erg effient te werk gaat ze niet. Ik maak plaats en besluit boodschappen te doen. Om tijd te rekken loop ik de 5 blokken naar de ‘bodega’, want ik had ook een motortaxi kunnen nemen. De reden waarom er in Iquitos zoveel motortaxi’s zijn, is om \dat het simpelweg te warm is om te lopen en ja, ze zijn ook een beetje lui. Om nog wat extra tijd te rekken haal ik nog een lekker ijsjes iets verderop (+ 3 blokken). Kom ik terug, zit ze op de trap voor mijn kamertje en zegt ze: ‘Que color’. Ik zo: ‘Si, vertel mij wat, maar kan ik er al weer in? Nee, ik moet nog schoonmaken zegt ze. Ik zeg: ‘hoelang moet ik dan wegblijven?’. En ze lacht. Vervolgens dus samen met haar mijn kamer schoongemaakt, want dit schiet natuurlijk niet op. En zo gaat het dus ook op werk. We maken afspraken met lancha’s (vrachtboten) om onze samples op te halen. José, mijn werkpartner, schrijft alles keurig op en heeft een mooi schema op welke dagen wij welke boten moeten sampelen. Maar als de lancha’s vervolgens niet op die dagen verschijnen (scheelt soms een week) heeft zo’n schema dus geen enkele zin. Voor hem zit er een soort logica in, welke bij mij ver te zoeken is. Hij noemt het ‘georganiseerde chaos’.

Naast de donkere kruipruimtes van de lancha´s waar ik de afgelopen weken muggen heb verzameld, heb ik natuurlijk ook andere dingen gedaan. Na twee weken voel ik me hier eindelijk thuis.

Ik heb otdenkt dat de buurvrouw bereid is met liefde elke dag ontbijt te maken voor maar 7 soles (€2,-). Met twee broodjes gebakken ei, warme melk en verse sinassappelsap begin ik de dag. Sinds kort heb ik ‘s middags Spaanse les om mijn gebrekkig Spaans aan te vullen met wat fijne zinnetjes, zodat ik niet meer 3 soles betaal voor een motortaxi maar gewoon het Peruanen tarief van 1 sole.

Lekker eten is ook belangrijk. Het is juist de kunst om de commerciele plekken te ontlopen en op zoek te gaan naar plekken waar juist alleen de locals eten. Zo belandde ik bij een klein restaurantje waar je voor maar een paar soles heerlijke spiesjes mocht uitkiezen die vervolgens op straat door een oud mannetje voor je klaar werden gemaakt.

En dan is er ‘s avonds meestal voetbal. Omdat het gedurende de dag te warm is, spreekt mijn compagnon ‘s avonds af met een groep biologiestudenten om een potje te voetballen. Zo speelde ik mijn eerste wedstrijd in de ghetto van Iquitos. Op een klein betonnen veldje met gaten, uitkijkend over de slechste wijk van Iquitos, met aan weerszijde betonnen tribunes waar de stoere jongens vergezelt met hun meisje zich hadden verzameld, speelde ik de bal rond. Aan weerskanten van het veld stonden twee soldaten verdekt opgesteld. Schijnbaar om de orde te handhaven, mocht het uit de hand lopen. En toen startten wij. Spelend tegen jongens die gewoon op blote voeten speelden en niet bang waren om op de rondlopende kakkerlakken te staan, ging het spelletje er hard aan toe. Inzet, het inleggeld van de tegenpartij. Een paar dagen later speelde ik een wedstrijd op een wat groter veld, midden op de dag. Na de eerste helf hield ik het voor gezien. Ik kookte over en liet me maar al te graag wisselen. We wonnen de partij en dat werd gevierd met een hoop cerveza totdat de pot op was.

Wat zeker terug gaat komen in mijn lijstje mooie sportmomenten is de mountainbike tocht door de jungle. De tocht begon iets buiten Iquitos en was 37 km lang. De eerste 5 km over een verharde weg, daarna was het 30 km lang buffelen. Onder de felle zon crossten we over boomstammen, door kleine beekjes en modderpoules en kwamen zo nu en dan langs wat afgelegen dorpjes waar de kinderen een kilometer lang met ons mee renden op hun blote voetjes. De rust van de jungle werd af en toe verstoord door tjirpende papagaaijen, krijsende aapjes of knarsentandende gieren die een karkas van een of ander beest gulzig aan het kanen zijn. Tsja, dat is net wat anders als de pidgeons in Nederland. Halverwege moesten de fietsen in een uitgeholde boomstam over water worden vervoerd om terug te komen waar we startten. Hier wachtte gelukkig een koude ‘coco helado’ op ons.

En dan was er nog Del pardo, een hangar waar op zaterdagavond circa 2000 mensen dansen. Ja, ze houden hier wel van dansen, dus ik moest er aan geloven. Een vriendin van José wilde me alles wel leren. Doctor de baile, zoals als ik haar noem, heeft me die avond wel zere beentjes bezorgt. Salsa, kumbia, merengue, bachata en vast nog meer. Het was een leuke en gezellig avond.

Koninginnedag en bevrijdingsdag in Iquitos waren saai en eenzaam. Niemand die hier er ook maar iets vanaf weet, dus kon ik niks anders dan de hele dag in mijn oranje shirt rondlopen. Gelukkig las ik wat update’s via Facebook en whatsapp, maar meer dan dat zijn beide dagen en dus de kroning van onze koning aan mij voorbij gegaan aangezien streamen hier niet lukt. Tot mijn blije verbazing lukte het wel om 5.30 mijn tijd alle 9 wedstrijden van afgelopen 5 mei live te volgens via radio 1. Schijnbaar lukt het zo vroeg in de morgen wel om iets te streamen en hoorde ik mijn cluppie kampioen worden.

Al met al zit ik hier nu meer op mijn plek. Ik geniet van de chaos, de heerlijke geuren van alle bbq´s midden op straat, de muziek, de luie mensen en vindt regen zo nu en dan helemaal niet erg. Lekker verkoelend!

Tot snel. Besito Nic